Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798r. w Zaosiu koło Nowogródka. W roku 1815 podjął studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu w Wilnie. Po ukończeniu studiów jako nauczyciel wyjechał do Kowna.
W 1823 r. za udział w tajnych związkach poeta został aresztowany i zesłany w głąb Rosji. Tam nawiązał wiele interesujących znajomości, m. in. z Aleksandrem Puszkinem. W tym też czasie napisał Sonety krymskie oraz poemat Konrad Wallenrod.
W 1822 roku wydał swój pierwszy tomik wierszy pod tytułem „Poezje“, który zapoczątkował epokę romantyzmu w Polsce.
W 1829 r. uzyskał pozwolenie na wyjazd i udał się w podróż po Europie Zachodniej. Na wieść o wybuchu powstania listopadowego opuścił Rzym, by przedostał się do kraju. Wówczas powstają wiersze Reduta Ordona i Śmierć Pułkownika.
Wraz z grupą uchodźców z Polski w 1832 r. dotarł do Drezna, gdzie powstały Dziady cz. III, a potem wyruszył do Paryża.
W 1834 r. powstał ostatni utwór A. Mickiewicza pt. Pan Tadeusz.
W 1839 r. uzyskał stałą posadę jako profesor literatury łacińskiej w Akademii w Lozannie. W rok później – w College de France w Paryżu objął katedrę języka i literatur słowiańskich.
W 1848 r. wziął czynny udział w organizowaniu Legionu Polskiego we Włoszech.
W roku 1855 udał się do Konstantynopola, aby utworzyć u boku Turcji legion polski. Działania te przerwała 26 listopada 1855r. niespodziewana śmierć poety. Ciało Mickiewicza przewieziono do Francji i uroczyście pochowano na cmentarzu polskim w Montmorency.
W 1890 r. prochy wieszcza złożono w katedrze na Wawelu.
MICKIEWICZ A WILNO
Wilno, w którym Mickiewicz spędził lata studiów, było miastem niezwykłym i przepięknym. Zamieszkałe przez przyjaźnie współżyjącą ludność różnych narodowości – Polaków, Litwinów, Zydów, Rosjan – od wieków miało bogatą kulturę. Kiedy czytamy w Panu Tadeuszu „Litwo! Ojczyzno moja […]“, przypomina to, że Mickiewicz był Polakiem z połączonej z Koroną Litwy; litewska ziemia była jego ojczyzną, z którą są związane osobiste wspomnienia z dzieciństwa i młodości. Kaplica ze słynącym cudami obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej, zapisanym w pamięci poety obok Panny świętej Nowogródzkiej, która – jak pisał w Panu Tadeuszu – cudem jako dziecku przywróciła mu zdrowie, bywała zajęta przez ludzi, idących na kolanach przed Jej cudowne oblicze. W Wilnie poeta przeżył wielką młodzieńczą miłość. Uczucie to znalazło odbicie w wielu jego utworach.
